Eind juni dit jaar gingen we op pelgrimsreis. Op de fiets naar IJmuiden. Daar op de boot naar Newcastle en daarna fietsend door Engeland en Schotland. Als mogelijk doel dachten we aan het eilandje Jona, aan de westkust, aan de bloeiende geloofsgemeenschap met de christelijk Keltische spiritualiteit, die mensen trekt en waar velen opnieuw geïnspireerd worden. Wij zeiden tegen elkaar: laten we naar Jona gaan. En mensen uit onze gemeente, die van onze plannen hoorden, wensten ons alle goeds en vooral: de wind in de rug.
We vertrokken. Onderweg hebben we genoten van de hartelijkheid van mensen en van het mooie landschap. Maar het eiland Jona bleek te ver, een te hoog gesteld doel. We moesten dat plan laten varen en besloten langs een andere kant weer naar Newcastle terug te fietsen. In de verten zagen we aan de horizon, vanuit een donker wolkendek neervallende regenbuien, links en rechts, maar waar wij fietsten was het droog. En we hadden steeds de wind in de rug!
Bij dat alles fietste zomaar een grootse Tourrenner: Johnny Hoogeland door het beeld. Aangereden, gevallen en opgevangen door prikkeldraad. Een wereld stort in, zou je denken, met daarbij veel boosheid en woede. Maar hij spreekt van geluk, omdat hij in prikkeldraad viel, want dat heeft de val gebroken! Groots is het, als je zo positief je emoties, bij wat je wordt aangedaan, weet te transformeren!
Wat het ons leert is: leven bij de dag, en de tegenwind laten keren naar wind mee. Creatief zijn en plannen bijstellen. En dat wil ik vasthouden, nu ik mijn pastorale werk weer oppak. Ik denk mee met mensen, die een weg zoeken in wat hen overkwam, om te ontdekken waar het om gaat in het leven en in het geloof. We zoeken de positieve keerzijde, de heelheid en de menselijkheid. Het gaat om onszelf, onze levensreis, ons vallen en opstaan, de kwetsuren die dat meebrengt, om de wonden en hoe die zouden kunnen genezen.
Onze pelgrimsreis gaf ons zomaar de wind in de rug, en toch liet het voor ons de wens over: een keer naar Jona te gaan.
Posts
