111111 Sint Maarten

Als kind heb ik het niet gekend: Sint Maarten. Wij trokken niet met een lichtje zingend langs de deuren. Maar dat moet spannend zijn, in het donker en verrukkelijk om elke keer weer snoep te krijgen, totdat je hele zak vol is en je die helemaal voor jezelf hebt!
Als nieuw ingekomene in Hoogkarspel zat ik jaren geleden met Sint Maarten op kinderen te wachten die niet kwamen. Mijn huis bleek niet in een goede looproute te liggen. En kinderen moesten gelokt worden, door buiten bij je deur een pad van lichtjes neer te zetten, leerde ik. Ik zette lichtjes neer. Het hielp. Er kwamen een paar ouders met kinderen, die wisten van mijn verlangen om in het feest van Sint Maarten te mogen delen. Er kwamen er maar een paar. Het bleef toch vooral stil.
Ik wist ook niet goed wat te moeten geven. Dat was een gewetensprobleem. Moet je meedoen, met alles wat weliswaar lekker maar wel goed fout en ongezond is? Van Sint Maarten had ik begrepen, dat hij een arme, schamel geklede bedelaar zag. Het was die dag erg koud. Hij kreeg medelijden en aarzelde niet om zijn jas te delen. Hij sneed die met zijn zwaard zomaar in twee stukken. Vreemd en zonde ook, was dat, van die jas. Het was beter geweest als hij een hele jas gegeven had. Dat was tenminste voor de bedelaar warm geweest.

De zingende, bedelende kinderen hebben het niet koud. Zij vragen geen jas, geen boterham, geen glas melk of blokje kaas en geen appel. Zij vragen om snoep. Met Sint Maarten mogen zij zich heel fout te buiten gaan. En dat is het leuke van het feest. Misschien ga ik volgend jaar met mijn kleinkind met een lichtje in het donker voorzichtig een rondje Sint Maarten lopen…

Deze week kwam mijn dochter langs. Ze wilde graag mee eten. Ik had net de lekkerste kippensoep gekookt van een eigen scharrelkip, die gestopt was met eieren leggen. Ik diende het op. Ze keek ernaar en zei aarzelend: “Mam, ik ben weer vegetariër geworden. Wat moet ik nou?” Zij begon toch te eten. We keken elkaar aan en oordeelden: “mmmm, verrukkelijk!!”