zaterdag 25 november 2017

Op weg naar Kerst 2017



Het was nooit mijn feest, de jaren dat ik in de kerk werkte en met Kerst druk was met volle kerken en kerstbijeenkomsten. Het moest vooral mooi en gezellig zijn. De vertrouwde kerstliedjes, geen tegendraadse statements of ongemakkelijke verhalen. Preekte ik in mijn eerste gemeenten nog wel eens over Psalm 2 of maakte ik een persoonlijke kritische kanttekening bij het onvermijdelijke slotlied ‘Ere zij God’ – gaandeweg heb ik dat afgeleerd. Groots schreef ik in mijn agenda: ‘Kerst is licht, is de lieve vrede van voetstapjes in de sneeuw. Houd het gezellig!’  Niets is zo vervelend als herrie en mopperende gelovigen met Kerst. Dat wil je niet.
Ik ben nu ‘buiten dienst’. Mijn blik is niet meer naar binnen gericht, in de kerk. In mij leefde de gedachte om in de Advent en met Kerst ‘Stille nacht’ op de accordeon te spelen in het park, vlakbij ons huis. Om de nacht en het donker te heiligen. Het lied raakt aan diepe spirituele lagen van mijn ziel. Het zingt over de stilte. En over het stillen. Het stillen van honger. Over verzadigd worden en geheiligd met heil en vrede. Het zingt over onze eigen geboorte. Ons leven wordt in een ander licht gezet. De verlorenheid, de schuld wordt getransformeerd. Verzoend.
Er diende zich nog iets anders aan. De stal. Wij halen onze dagelijkse melk bij een boerenbedrijf in Elst. Het gaat niet goed daar, met de boeren. Wij begrepen dat zij al jarenlang verwikkeld zijn in slepende juridische procedures. Het bedrijf wordt bedreigd in zijn bestaan. Buren kochten en verbouwden er illegaal een vervallen woning. De gemeente gedoogde dit. Daarna begon het juridische gevecht.
De burgerwoning staat te dicht bij het bedrijf. De rechter oordeelt: woning is illegaal en stelt de boeren in het gelijk. In praktijk wil de gemeente Overbetuwe echter met een ‘tussen-oplossing’ de kool en de geit sparen, en een zo’n mooi verbouwde woning een kans geven. Na 17 jaar vechten begint de druk ondraaglijk te worden. 
Waarom laat de gemeente dit maar gebeuren?

De afgelopen weken ging ik verschillende keren met mijn accordeon naar de stal, om er tussen de koeien te spelen. Ik oefen de kerstliedjes. Het lijkt mij toe dat we dáár met Kerst moeten zijn. Het verhaal, dat in de kerken wordt verteld, wijst ook in die richting: naar de stal, de os en de ezel, de dieren, in het donker. Daar laat het Kind zich vinden. De boeren heb ik dit kerstgeschenk toegezegd: een kerstviering met hen, in de stal.
Hoe zal Kerst 2017 zich ontvouwen?
                                                                
                                                                       (wordt vervolgd)

Elst, 24 november 2017