Ongelukkig geluk

Woensdag is oppasdag. ‘s Middags gaan we vaak met de kleinkinderen naar ons nabije parkje. De vierjarige Willem wil niet meer op het loopfietsje. Hij is daar te groot voor geworden, want hij kan echt fietsen met zonder zijwieltjes. Een probleem is nog: remmen. Dat oefenen we met hem. Zo trokken we gisteren  gezamenlijk het park in. Willem voorop. Hij wilde graag laten zien hoe goed en snel hij al was. Wij kwamen op zo’n 20 meter afstand achter hem aan. 
Ik zag het gebeuren.  Hoe hij op de rood-witte latten barricade af ging, die fietsers aan het begin van het park wil laten afstappen. Voorheen, op zijn loopfietsje, bukte hij even en dook eronder door. Nu zat hij iets hoger. Hij minderde vaart, keek, schatte in dat het nog zou kunnen lukken als hij echt heel diep bukte, stopte aarzelend met trappen en boog het hoofd tot op zijn stuur. Hij was te groot. Of de gang was eruit en het evenwicht weg. De lat lag te laag. Willem plofte neer onder zijn fietsje. Schrik. Als eerste hulp raapte ik troostend een ontredderd jochie op, die wonderlijk snel recupereerde. Alles deed het nog. Hij pakte zijn fiets en stapte op alsof er niets gebeurd was. Wel wéér groter geworden, gegroeid. Jammer? Nee!

Soms ligt de lat te hoog. Je hebt aspiraties. Je wilt iets bereiken. Maar het is niet haalbaar.
Soms ligt de lat te laag. Je bukt heel diep, maar stoot je hoofd. Je valt. Beide ervaringen zijn pijnlijk. Van beide kun je leren. Je kunt eraan groeien.

Het is levenskunst om daarin en daarmee begaanbare eigen wegen te vinden. Willem leerde: opstaan en doorgaan. Vol vertrouwen.   

 
Ineke van Middendorp-Sonneveld
22 maart 2018