We maakten
een liedje: ‘All kinds of everything,
reminds me of you’. Omdat we
wekelijks oppasten, stopten we in de
tekst allerlei herinneringen aan onze kleinkinderen. Als ze plezier
hadden, zeiden zij steevast: ‘Wat zijn we toch een geluksvogels!’ Bij het
wachten voor de spoorwegovergang met de knipperende lichtjes van de trein, bij
het spelen in de fontein in Elst, bij
het drinken van hun melk met schuim en de witte snor die ze dan lieten
zien. We zongen: ‘Van al die memories,
zitten we vol’. Om alles een beetje vast te houden gaven wij ze een Memory spel
met foto’s van de vele geluksmomenten.
Het is
voorbij. Zondag 21 oktober werd er ’s morgens aan de hemel een dikke streep
getrokken toen zij naar Toronto vlogen. Gelukszoekers, die vol vertrouwen zijn
om in Canada werk te vinden en een goede plek om te wonen. Hier in huis bewaren
we allerhande herinneringen: foto’s en
tekeningen van de kinderen, wat klein huisraad, een paar boeken, een handdoekje
met koetjes voor bij de WC.
Een
peervormig lampje met een klein zonnepaneeltje, dat overdag wordt opgeladen en
’s nachts moet branden, heb ik aan de hoepel voor het raam gehangen. Ook maakte
ik aan de ring de witte roos vast, die
zoon Berend van zijn servet vouwde en aan mij gaf, toen we in een grote kring
bij elkaar voor de maaltijd rond de tafel zaten, bij het afscheid.
Ik lees het nagelaten
boek: ‘NO TIME’ van Naomi Klein, met de ondertitel ‘Verander nu, voordat het
klimaat alles verandert’. Het boek is van 2014. Gepleit wordt voor ingrijpende
politiek- maatschappelijke maatregelen om een noodzakelijke mondiale
koerswijziging te bewerken. We zijn vier
jaar verder. Er is nog weinig gebeurd.
Vele
vrienden en kennissen hebben deze dagen tegen ons gezegd: ‘Jullie hebben nu een
mooie reden om naar Canada te gaan!’ Zij hebben, denk ik, (nog) niet Naomi Klein
gelezen.
Posts
