Vol verwachting….

Deze dag is aangekomen: kindervriend Sint Nicolaas
Heilig man van wie wij dromen, vreed’ op aard en geen geraas.
Vol verwachting, goede moed, doet verandering ons wel goed?
Vol verwachting, goede moed, doet verand’ren ons wel goed.

Eigen letters, goede woorden, deel het diepere verhaal
van een Kind dat wordt geboren, ’t spreekt van God in nieuwe taal.
Vol verwachting, goede moed, doet verandering ons wel goed?

Vol verwachting, goede moed, doet verand’ren ons wel goed.

Zaterdag 16 november jl. deed ik voor de tweede keer dienst in het Oud Burger Gasthuis in Nijmegen. Nu was de viering een oecumenische. Ik ging samen voor met de RK pastoraal werkster. De viering was een Woord- en Communiedienst, anders  gezegd: een dienst van Schrift en Tafel. Het was de dag van de intocht van Sinterklaas. In Apeldoorn, in Nijmegen en op vele andere plaatsen. Het ging gepaard met de nodige vrede en met enig geraas. Met verandering: er waren dit jaar veel roetveeg Pieten.

Voor de viering had ik bovenstaand lied gemaakt op de melodie van ‘Zie de maan schijnt door de bomen’. Als gemeentepredikant was ik gewend om aandacht te besteden aan de ware, open oecumenische bisschop Sint Nicolaas, die er is zowel voor binnen- als voor buitenkerkelijken. Ik draag niet voor niets de naam: Klasina. En nu waren we in Nijmegen ook nog bij elkaar in de Nicolaas Kapel.

Ik had letters meegebracht: een grote S van Sint, van sanctus, heilig. Die kreeg een mooie plek op het altaar. Daarnaast was er een schaaltje met kleine lettertjes. Voor na de dienst, onder de koffie: dan mocht een ieder de eigen letter zoeken en eten, met de gedachte: dat we bij onszelf komen, dat we onze levensweg en wie we zijn te binnen brengen en ons bezinnen. Dat we er met en voor elkaar zijn, met een vleugje heiligheid. Eigenlijk lijkt het delen van letters wel op zoiets als de communie.

Breken en delen in de gemeenschap van Christus. De maaltijd. Het brood en de wijn. Kan dat ook gevierd met andere symbolen? Dat we elkaar het licht doorgeven, een brandende kaars die we van hand tot hand laten gaan? Dat we brood en vis delen. Of dat we elkaar vruchten aanreiken, stukjes appel in honing gedoopt, aardbeien met slagroom, of druiven van één en dezelfde tros?  Of letters.

Mensen hechten aan het oude vertrouwde, aan de tradities. En die zijn vaak sterk en waardevol. Maar het oude loslaten en iets nieuws beproeven kan ook heilzaam zijn. 

Achteraf denk ik: het refrein had ik wel stelliger mogen dichten:

Vol verwachting, goede moed, doet verandering ons wel goed?
Vol verwachting goede moed, ja verand’ren doet ons goed!

november 2019             

                                    Sint Nicolasina,