Voorjaar in februari

Drie dagen achter elkaar lunchten we de afgelopen week buiten in de zon. Ongekend is dit weer voor ons in de maand februari.  Mensen genieten er van. Ook wij. Woensdag was het met de kleinkinderen een feest. Ze speelden buiten in de zandbak en bakten de heerlijkste taarten. We fietsten naar Landerij De Park en genoten van onze ijsjes. 

  

Dat deze temperaturen ook crisis voorspellen, klimaatcrisis, willen we liever niet weten. Je kunt er ook niets aan doen. Het beste is om maar gewoon af te wachten wat er zal gebeuren. En wellicht valt het allemaal mee. Niemand die het weet.

De politiek richt zich – wereldwijd, om de opwarming van de aarde tegen te gaan - op vermindering van de uitstoot van CO2. Daar wordt vol op ingezet. Maar de praktijk is weerbarstig. In het beleidsmatige van de landelijke politiek en in het handelen van mensen is weinig van ‘verminderen’ te merken: het isoleren van huizen stagneert, als ook het belasten van grote vervuilende bedrijven en het terugdringen van vervoer en verkeer. 

Als westerse samenleving zijn we geprogrammeerd op: groots, goedkoop, hard, hoog en snel door het leven gaan. En op groeien. De files worden langer, de vliegsporen in de lucht meer. De overheid richt haar blik omhoog om het  economisch belang van KLM/Air France  voor Nederland veilig wil stellen. Groei is positief. Is werkgelegenheid. Is koopkracht. Daar wordt op ingezet. Nog steeds. Onze samenleving is vooral een kapitalistische.

Hoe komen we tot een andere levensinstelling? Tot een spiritualiteit van verbondenheid met de levende natuur, een besef van wat de dragende grond van alle leven is. De verwondering en het spel van aarde, licht, lucht, wind en water.
Wat is de stem van de kerk in dit geheel?   

Indertijd (de jaren 80) werkte de kerk aan het conciliaire proces, met drie met elkaar samenhangende aandachtsvelden: vrede, gerechtigheid, heelheid van de schepping. Daar is nog steeds een berg huiswerk voor te doen. Soms wordt er iets opgepakt: gerechtigheid voor vluchtelingen, met het kerkasiel in Den Haag voor een Armeens vluchtelingen gezin en het kinderpardon. En nu gaan de kerken meedoen op 10 maart 2019 met de Klimaatmars van Milieudefensie in Amsterdam. Dat gaat dan over de heelheid van de schepping.

 

Deze week waren er berichten over IS-strijders, die vanuit Syrië naar huis terug zouden moeten keren.  De verloren zonen en dochters en hun kinderen. De vraag is of dat kan. Of dat wenselijk is. Ik hoop dat de kerk zich laat horen met een warm pleidooi voor vrede en verzoening. Laat ze thuis komen. Eindelijk. Laten we met hen feest vieren, met elkaar en met hun kinderen taarten  bakken en ijsjes eten.

Ineke van Middendorp-Sonneveld
1 maart  2019