Kerstnacht 2019.

 Dit jaar gaf ik in de Kerstnacht gehoor aan het verlangen om op mijn accordeon Stille Nacht te spelen, buiten in het park vlakbij de Vogelzang. Voor de bomen, de vogels en voor wie of wat er in de kou, in het donker is. Om de nacht te heiligen. Om in het eenzame buiten de stilte te laten klinken over een wereld verloren in schuld. Het was nieuwe maan, donker en bewolkt en weinig sterren. Ik zocht een plek op een bankje en speelde Stille Nacht en daarna Gloria in Excelsis. 

Het ging niet helemaal goed.

Een man bleef even staan. Hij zweeg. Het was donker en ik kon zijn gezicht niet lezen. Hij had een grote hond. Aangelijnd.
 

 Ik besloot het ook nog een keer op het muurtje bij de vijver te spelen. Ik pakte de accordeon in, hees hem op mijn rug en liep naar de vijver. Toen begon het zachtjes te regenen.

Huilde de hemel van ontroering? Of vonden de engelen het zo wel genoeg?

Ineke van Middendorp-Sonneveld
PKN predikant buiten dienst