Nu was de Kersttijd voorbij en kon alles ingepakt. De beeldjes waren vuil geworden. Ik maakte een lekker sopje om ze schoon te wassen.
’s Avonds had ik dienst in het Oud Burgeren Gasthuis in Nijmegen. Mijn hoofd zat vol gedachten over de dienst met de Bijbellezing uit Marcus 1: over Johannes de Doper aan de oever van de rivier de Jordaan. Hij roept mensen op zich te laten dopen. Een doop, een ondergaan in het water, als afwassing van zonden, van het vuil van het kwaad. Mensen mogen een nieuwe start maken en met een schone lei beginnen.
Het opruimen van de kerststal rijmde op het verhaal van de dienst. Bij het afwassen van de beeldjes, het onderdompelen in het water, kwamen mijn gedachten als vanzelf bij het Bijbelverhaal van de doop van vele mensen in de Jordaan. En dat deed wat met mij. Maar wat ik echt als bijzonder ervoer was de voerbak. Niet de kribbe met het kindje Jezus erin, maar de geïmproviseerde die we neergezet hadden bij de os en de ezel. We hadden er wat korenaren in gelegd. De dieren moesten toch eten. Maar in de weken, dat die buiten stond, waren de aren in de nattigheid ontkiemd. In de voerbak lagen rijen kleine kwetsbare plantjes die wilden groeien.
Die voerbak met korenaren, met zaad dat was opgestaan, nam ik die avond mee naar de dienst. Ik vertelde erover. En aan het eind, na de zegen, ging ik bij de mensen langs om hen het van dichtbij te laten zien. Iemand wilde er een ontkiemde korrel uitnemen en het in de mond steken. Dacht, dat ze de communie aangereikt kreeg. Waarop ik, ietwat geschrokken zei: ‘Nee, het is niet om te eten, ik wil het alleen laten zien’.
Maar waarom had het niet gegeten mogen worden? Mooier had het toch niet gekund: de communie, uit de voerbak. Zaad, dat is opgestaan.
Ineke van Middendorp-Sonneveld
predikant buiten dienst
Elst, januari 2021
Posts
