Afgelopen drie weken was ik in Amersfoort voor een training met zeven collega-predikanten over het ambtswerk. We waren een 55 + groep: een levensloop lag achter ons, een loopbaan. Allen waren ervaren en al heel wat jaren predikant, vaak ook in verschillende plaatsen. Het is dan goed om het werk kritisch te bekijken en elkaars werk te beoordelen. Leren van elkaar, deden we, van elkaars manier van preken en het pastorale werk. We deelden de vreugden en lasten van het ambtswerk. Het gaf veel herkenning en saamhorigheid. We bestudeerden en bespraken nieuwe theologische en liturgische inzichten en leerden vooral veel van onze onderlinge verschillen. Want verschillen mogen er zijn, in de kerk. We hoeven niet (meer) allemaal hetzelfde te zijn en te geloven. En dat is best lastig. In de eerste week was er al iemand die zei: als het zo gaat, met de dagopening, als het niet gaat volgens de richtlijnen van het dienstboek van de kerk, dan levert het mij te weinig op. Dan stap ik eruit. De gesprekken daarna werden heel waardevol. Op een open manier kon gezegd worden wat er in je leeft, aan geloof, aan geloofsvorming en overtuiging. Geen opgelegde geloofsleer, maar geleefde spiritualiteit.
De laatste dag kregen we de vraag, welk lied we zouden willen zingen, als we in het ambt bevestigd zouden worden. Voor mij is dat nu dit lied, als een gebed aan God, en aan de gelovige gemeenschap van Jezus Christus:
Neem mij aan zoals ik ben
zuiver uit wie ik zal zijn
druk Uw zegel op mijn ziel
en leef in mij.
Aangenomen, aanvaard zijn. En de ander de ruimte geven om anders te zijn en te geloven. En daarover met elkaar in gesprek zijn. Dat is een zegen!
Posts
