Ik had het boekje aan mijn dochter gegeven, over werken aan je eigen innerlijke kracht. Ik kende de voorbeelden nog: bewust ademen. Adem in op: berg. Adem uit op sterk, of stevig. Inademen… en uitademen. Ik moest eraan denken bij de voorbereiding van de dienst van zondag jl. De lezing was het verhaal van Jezus, die met drie van zijn discipelen de berg op gaat om te bidden, en die daar, hoog bij de hemel, op de top, in het licht staat van God. In alle luister!
Ik dacht: dat gaan we zondag met elkaar oefenen. In – en uitademen, berg – stevig; berg – licht, berg - vrede. Als je dat aandachtig en bewust doet, voel je ook dat die berg van licht helpt. Het geeft kracht en stevigheid. Als een gebed.
Het werd zondagmorgen. De dag begon donker en regenachtig. Maar na tien uur, toen de dienst begonnen was, brak door de hoge ramen van de kerk het licht door. We beklommen in gedachten de berg, in- en uitademend en biddend om licht, om houvast en stevigheid. Hoe bijzonder was het, om toen zomaar in ons midden het licht van de zon te zien en te voelen, als een geschenk uit de hemel. In een kring, voorin de kerk, braken en deelden we het brood van genade en verzoening. We werden gevoed met de belofte van toekomst van zegen.
’s Middags zaten we in de pastorie in een kring rond de tafel, en spraken we met de familie over het verlies van de vriend van mijn zus, die 61 jaar oud, in alle eenzaamheid is gestorven. Vrijdag jl. namen we in Amsterdam afscheid van hem. En over tafel gingen de gesprekken over de moeiten van het leven, om werk te vinden, en over de moedeloosheid en om ondanks alles te blijven geloven dat het leven zinvol is.
Staan op een berg, in het licht, in de kerk. Het is maar even. Ik blijf die momenten koesteren. Ik wil blijven geloven, ook in tijden van crisis, in het goede, in licht en vrede.
Posts
